به گزارش خبرنگار دفاعی امنیتی گروه سیاسی باشگاه خبرنگاران جوان؛ چین برای معرفی خود به عنوان یک قدرت بزرگ جهانی، سرمایه گذاری زیادی روی ارتش نموده است و نیروی دریایی به عنوان یکی از مهم‌ترین ارکان آن، توجه و هزینه زیادی را معطوف به خود کرده است. 

 

نیروی دریایی چین به طور سنتی از زمان تشکیل خود یک نیروی دریایی آب‌های سرزمینی بوده است. تنها تعدادی از زیردریایی‌های این کشور در دهه‌های قبل توانایی حضور در آب‌های بین‌المللی را داشتند و حضور واحدهای سطحی نیروی دریایی چین به آب‌های سرزمینی این کشور محدود می‌شد. پس از چندین رویارویی با نیروی دریایی آمریکا و علم به این نکته که چین به عنوان یک کشور بزرگ و با اقتصادی در حال رشد، به یک نیروی دریایی نیرومند برای حضور در آب‌های آزاد نیاز دارد، این کشور از آغاز دهه 90 میلادی به یک سرمایه گذاری عظیم در نیروی دریایی خود دست زد. جمهوری خلق چین با داشتن این ناو جز شش کشور برتر دارای ناو هواپیمابر در دنیاست. 

 

 

 

در مهرماه سال گذشته همزمان با اوج گیری تنش‌ها در دریای چین شرقی بر سر جزایر دیائویو که در ژاپن جزایر سنکاکو نامیده می‌شوند، انتظار مقامات چینی به پایان رسید و این کشور  ناو هواپیمابر بازسازی شده خود را با نام لیائونینگ به آب انداخت. این اقدام نقطه عطفی در تلاش‌های چین برای افزایش روزافزون بنیه نظامی همزمان با درگیری در مناقشات ارضی با همسایگان خود به شمار می‌رود. این در حالی است که چین در سال جاری میلادی فعالیت‌های نظامی خود را تا 2 / 11 درصد افزایش داده است. ارتش چین در سال 2012 مبلغ 100 میلیارد دلار برای امور نظامی خود هزینه کرده است.

 

 

 

جمهوری خلق چین برای نخستین بار در سپتامبر 2012 اولین ناو هواپیمابر خود، با شماره بدنه 16 و به نام لیائونینگ را در کارخانه کشتی سازی دالیان واقع در شمال شرق چین ساخت. لیائونینگ 16، اولین ناو هواپیمابر راه اندازی شده به وسیله نیروی دریایی ارتش چین است. در ابتدا این ناو به عنوان یک کشتی آموزش، در نظر گرفته شده بود تا نیروی دریایی به تمرین است.

 

 

 

 

 

 

 

 

سوخو 33 در لیست هواپیماهای در حال خدمت در چین وجود ندارد .  باور منابع غربی این است كه چین در سال 1990 یك سوخو 33 را از اوكراین خریداری كرده و با مهندسی معكوس آن جنگنده خود را ساخته است . J-15 همانند سوخو 33 برای پرواز از عرشه های Ski-jump طراحی شده است. قدرت این هواپیما به‌وسیله دو موتور توربوفن و دارای  چنگك مهار در انتهای پرنده جهت نشستن بر روی باند كوتاه ناو هواپیمابر می‌باشد. بال‌های تاشو، دم مخروطی كوتاه و چرخهای بزرگ این پرنده را قادر می‌سازد كه در زیر عرشه قرار گرفته و راحت‌تر جابجا شود. تحلیلگران خبره معتقدند كه در j-15  بعضی از خصوصیات پیشرفته سایر جنگنده‌های چینی، مثل رادار ضد كشتی پالس داپلر، كاكپیت شیشه‌ای و موتور توربوفن J-11، مجتمع شده است.

 

 

 

این ناو قدرت جابجایی 65،000 تن را دارد، و کسانی که ناو  کوزنتسوف را دیده‌اند معتقدند این دو ناو بسیار شبیهبه یکدیگر است. یک محقق در موسسه نظامی نیروی دریایی ارتش چین گفت: این کشور حداقل به سه ناو هواپیما‌بر نیاز دارد تا بتواند پاسخگوی خواسته‌های خود را برای گشت های دریایی باشد. چینی‌ها به‌طور جدی با همسایگان خود برسر حاکمیت در دریای چین جنوبی اختلافات دارند؛ تا آنجا که به ساخت جزایر مصنوعی، برای دفاع از ادعای خود تلاش می‌کند. این در حالی است که تلاش چین برای جلوگیری از دخالت آمریکا در منطقه روز به روز بیشتر می‌شود است.